Als ik drie miljard te besteden had, dan wist ik wel wat anders.
Niet omdat staal vies is en groen heilig, maar omdat de rekensommen niet kloppen. Hoogleraar Arnoud Boot liet het al zien: de businesscase van “groen staal” rammelt. Tata Steel Nederland verloor vorig jaar meer dan een half miljard. En wie nu al diep in het rood zwemt, komt niet ineens boven water met een oven die toevallig “groen” heet. Het wordt een abonnement op staatssteun.
En dan dat excuus dat er geen alternatief zou zijn. Onzin. Het rapport Wijmond – Van staal naar mens centraal rekent drie volwaardige toekomstpaden voor. Varianten waarin het terrein van 750 hectare juist rendeert voor gezondheid, wonen en innovatie. Een stad in de duinen met 30.000 huizen. Nieuwe natuur en een campus voor maak- en energietechnologie. Of een slimme mix van schonere industrie en bedrijvigheid. Geen luchtfietserij: harde scenario’s naast het groenstaalplan.
Ook het schrikbeeld van “onbetaalbare sanering” blijkt overtrokken. Geen 12 miljard, maar 2 tot 4 miljard. Nog steeds fors, maar opeens beheersbaar. En ondertussen ademt de IJmond al decennia giftige neerslag in, met meetbare schade aan gezondheid en zorgkosten. Elke euro die sneller uitstoot reduceert, betaalt zichzelf terug in levensjaren.
Dus ja, als ik drie miljard rijk was… dan stopte ik het in isolatie van 160.000 huizen. In walstroom voor schepen die nu de lucht vervuilen. In een gebiedsontwikkeling die woningen, banen en natuur tegelijk oplevert. En natuurlijk in fatsoenlijke sanering.
De keuze is eenvoudig: blijven wedden op een zwakke businesscase die ons jaarlijks bijlappen kost, of investeren in zeker rendement: gezonde lucht, warme huizen en een toekomst die meer oplevert dan een persmoment.
Als ik toch eens rijk was.
