Waarom wil de overheid nog staatssteun verlenen aan een bedrijf als Tata Steel, dat zo zwaar juridisch onder vuur ligt? Normaal gesproken gaan overheden en investeerders dit soort bedrijven uit de weg, omdat de risico’s te groot zijn. Bovendien ondergraaft Tata Steel NL haar eigen argumenten voor ‘groen’ staal – de belangrijkste voorwaarde om die staatssteun te ontvangen.
Juridisch onder vuur
Tegen Tata Steel lopen verschillende zaken, variërend van zaken van omwonenden tot class-actions tot allerlei bestuursrechtelijke zaken en zaken van diverse NGO’s. Maar er zijn ook zaken van de Omgevingsdienst Noordzeekanaalgebied (OD). Zij hebben Tata Steel Nederland verschillende malen een Last Onder Dwangsom (LOD) opgelegd in verband met ongare kooks. Recent diende hierover een rechtszaak, met als inzet eventuele sluiting van die zeer vervuilende kooksgasfabriek. De redeneringen die Tata Steel daarbij gebruikt, ondergraven hun hele zogenaamde ‘groen’-staalplan.
Op haar eigen website schrijft Tata Steel NL het volgende.
“Als namelijk in beroep zou worden geoordeeld dat het ontstaan van ongare kooks te allen tijde verboden is, ontstaat de situatie dat de huidige derde last onder dwangsom langzaam, maar onvermijdelijk zal vollopen. Tata Steel Nederland wordt dan geconfronteerd met vergaande vervolgstappen, waaronder zelfs de mogelijkheid van het intrekken van haar vergunning. En dat zou verregaande consequenties hebben. Een eventuele intrekking van de vergunning van de Kooks- en Gasfabrieken zou een funest effect hebben op de interne processen binnen ons bedrijf. Een van de belangrijkste nadelige effecten zou het verlies van kooksgas zijn. Het gas dat bij de productie van kooks ontstaat, wordt op dit moment grotendeels ingezet in cruciale bedrijfsprocessen. Valt dit weg, dan zal voor deze processen grote hoeveelheden aardgas moeten worden ingezet. Dit druist in tegen alle (nationale) belangen om het gebruik van aardgas juist zoveel mogelijk te beperken. Samenhangend hiermee zou vervroegde sluiting van een KGF, vanwege de noodzakelijke inkoop van aardgas en kooks, een groot nadelig effect hebben op onze financiële positie. Hiermee komt onze Groen Staal-transitie in gevaar omdat we dan niet meer over voldoende middelen beschikken voor de benodigde investeringen.”
Dit is een buitengewoon wonderlijk argument, want Tata Steels groen-blauwe staalplan betekent juist dat ze kolen willen vervangen door aardgas. Als ze zoals aangekondigd 40% van de fabriek in 2030 veranderen en zelf het ijzer uit het ijzererts gaan halen met behulp van van Direct Reduced Iron (DRI), dan doen ze dat met aardgas. Dat betekent 100.000 kuub aardgas per uur! Wat nu “Dit druist in tegen alle (nationale) belangen om het gebruik van aardgas juist zoveel mogelijk te beperken.”
Onder de huidige omstandigheden produceert Tata ongeveer 11 miljoen GJ aan kooksgas per jaar. Daarvan wordt een kleine helft gebruikt om de kooks te kunnen produceren.
Dus krijgt de rest van de fabriek ongeveer 5,5 miljoen GJ per jaar energie van de kooksfabrieken. Eén DRI van 2,5 Mt/j verbruikt 100.000 Nm³/h aan aardgas x 36 MJ/Nm³ x minstens 8.000 uren per jaar. Dat is dus een energiebehoefte van bijna 29 miljoen GJ per jaar.
Dus het wegvallen van kooksgas (en vervanging door aardgas) kan Tata niet betalen, maar een vijfvoudige aankoop van aardgas voor DRI kan wel? Dat snijdt alleen hout als de Nederlandse regering dit aardgas gaat betalen. Dat zou toch heel wonderlijk zijn en “indruisen tegen alle (nationale) belangen om het gebruik van aardgas juist zoveel mogelijk te beperken?”
